meine Familie

Gastfamilie

Natürlich möchte ich auch in Mzambazi etwas schreiben über meine Gastfamilie. Die Familie bei der ich wohne ist ganz anders als die Familie in Mzuzu. Zum einen weil das Familienleben auf dem Land noch wesentlich traditioneller ist als in der Stadt, zum Anderen weil es sich hier auch um eine klassische Familie handelt. Und in einer klassischen Familie ist der Vater das Familienoberhaupt. Hier brauchen auch die beiden Kinder die noch Zuhause wohnen nicht beim kochen zu helfen sondern ist das eine Aufgabe der Frau und einer Hilfskraft. In dem Fall die Nichte des Hausherren, mit ihrem sechs Monate altem Kind. Auch die Hierarchische Verteilung ist hier ganz anders als in Mzuzu. Zwar bekomme ich immer noch als erstes was zu essen aber dann bekommt der Vater die besten Stücke. Anschließend die Kinder und was dann noch überbleibt ist für die Frau. Die Nichte bekommt von besonderen Zutaten wie Fleisch oder Ei gar nichts ab. Es ist eine Familie in der nur der Vater <englisch spricht was die Kommunikation tagsüber schwierig macht. Sie haben kaum Erfahrungen mit Weißen. Die einzige andere „Muzungu“ war hier nur für sechs Tage. Ich versuche eine feste Struktur einzuhalten um mir und ihnen das zusammenleben zu erleichtern. Alle zu festgelegten Zeiten und nicht abweichen von dem Schema. Manchmal geht es nicht anders aber dann wird es auch gleich kompliziert. So gibt es zum Beispiel einen bestimmten Stuhl auf dem ich immer sitze. Der aber überhaupt nicht bequem ist also wollte ich auch mal woanders sitzen und habe mich vor dem Essen im Wohnzimmer auf einen anderen Stuhl gesetzt. Das wurde so lange akzeptiert bis das Essen fertig war. Dann musste ich mich doch wieder auf meinen Stuhl setzen. Zwar wird hier meine Wäsche gewaschen wofür ich sehr dankbar bin aber versuche ich im Alltag ein bisschen mit zu helfen um zu zeigen das ich auch ein ganz normaler Mensch bin. So helfe ich inzwischen beim Wasser holen (obwohl ich mir nicht sicher bin ob ich da so eine große Hilfe bin, weil ich die großen Eimer eh nicht transportieren kann).Und auch bei der Zubereitung der Gemüse helfe ich so gut es geht und mir zugetraut wird. Gestern habe ich das erstes Mal das Mittagessen gekocht. Das hieß morgens die Bohnen puhlen und Mittags Ishima (Maisbrei) und Bohnenblätter kochen. Da man mir wohl nicht zugetraut hat, das ich auf Feuer kochen kann wurde extra eine Kochstelle für Kohle ausgeliehen. Ich muss auch sagen es war schwieriger als gedacht und das Ergebnis sah auch nicht aus wie von meiner Gastfamilie gekocht. Da meine Gastmutter wohl auch wenig Vertrauen in meine Kochkünste hatte, machte sie gleichzeitig noch Kartoffeln, falls der Rest nix wird. Aber es war alles essbar. Ich glaube jedoch nicht das meine Familie mich nochmal fragt um Ihnen beim kochen behilflich zu sein. Vielleicht bei der Vorbereitung aber das Kochen dauert ihnen dann doch zu lange mit mir.

Sie nehmen sehr viel Rücksicht auf mich, zum Teil auch wo es nicht notwendig ist. So wird ob warmen Tagen normalerweise im Innenhof gegessen, man hat mir aber nicht zugetraut auf dem Boden zu sitzen bis ich es mal selber vorgeschlagen habe. Ein anderes Beispiel ist, das ich noch nie gesehen habe das meine Gastfamilie Fleisch ist, ich weiß das auf dem Land weniger Fleisch gegessen wird weil sie es sich oft nicht leisten können. Als ich einmal überraschend Vormittags nach Hause kam weil ich was vergessen hatte, war die Nichte Fleisch am waschen, Abends gab es jedoch kein Fleisch zum Abendessen. Also habe ich nachgefragt ob sie generell sehr wenig Fleisch essen oder nur weil ich ja offiziell vegetarisch bin. Die Antwort war wie erwartet das Fleisch sehr teuer ist und sie deshalb nur sehr selten Fleisch essen. Als ich erwähnte das es mir nicht ausmachen würde wenn sie Fleisch essen würden, wurde die Tochter in die Außenküche geschickt und kam mit einem Teller Fleisch wieder. Keine Ahnung ob sie gewartet hätten bis ich im Bett liege aber das ist schon ein bisschen doof das sie die ganzen Wochen extra für mich auf Fleisch verzichtet haben obwohl das erste was ich Zuhause essen werde ein Brathähnchen ist. Seit dem gibt es auch mehr Fleisch und Fisch für meine Familie.

Hier sieht man sehr viele Wagen die von Ochsen gezogen werden. Weil ich diesen lokalen Transport auch mal nutzen wollte hat mein Gastvater am Wochenende einen für mich organisiert. Nachdem er zwei Stunden zu spät kam und ich die Hoffnung eigentlich schon aufgegeben hatte ging es dann doch los. Mit zwei schwarzen Rindern!! (Black und Bulu, das bedeutet ohne Hörner) Ich finde diese Art von Transportmittel total lustig aber nach drei Stunden tat mir dann doch etwas der Hintern weh weil es auch keine richtigen Sitzmöglichkeiten gab. Mein Gastvater kam mit, seine Kinder und ein paar Kinder aus der Nachbarschaft. Es ging über Umwege in das 6 Kilometer entfernte Euthini und zurück. Mein Gastvater war glaub ich froh als die Sonne unterging und er keine Fotos mehr von mir machen brauchte. Aber so wie alles was ich mache ging auch das nicht ganz Problemlos. Auf noch nicht mal halber Strecke ist ein Teil des Geschirrs gebrochen mit dem die Rinder am Wagen befestigt sind. Sobald die Tiere ihren Kopf aus dem Geschirr bekommen sind die auf und davon. Also schnell anhalten alle runter vom Wagen und etwas suchen mit dem das Geschirr das aus Holz ist befestigt werden konnte. Schlussendlich wurde ein Strick aus Rinde um das Holz gebunden und so befestigt. Zwischenzeitlich war auch mal der Fahrer des Wagens verschwunden sodass mein Gastvater einspringen musste. Er hat sich aber gut geschlagen. Nachdem es dunkel geworden war dachte ich das man den Rindern jetzt vielleicht Laternen an die Hörner oder Taschenlampen auf den Kopf binden würde. Aber Unix und so konnte man nur hoffen das es auf dem Sandweg keine Schlaglöcher oder andere Hindernisse gibt, Obwohl ich sagen muss das es schon sehr romantisch ist, unter einem wolkenlosen Sternenhimmel über einsame Sandwege, im Hintergrund das Gezirpe der Grillen und nur zwischendurch ein Flughund der auf Kopfhöhe vorbeifliegt. Nach drei Stunden und vielen vielen Fotos waren wir wieder Zuhause und meine Familie konnte noch nicht verstehen was ich jetzt so faszinierend an der günstigsten Art und Weise des Transport fand. Da wir mal wieder kein Strom hatten endete der Tag mit einem Candle-light-Dinner und war ich froh als meine müden Knochen im Bett lagen.

Omdat ik ook in Mzambazi bij een gastgezin verblijf wil ik ook iets over dit gastgezin vertellen. Het gastgezin is heel anders in vergelijking met het gastgezin in Mzuzu. Dit heeft ermee te maken dat gezinnen in de dorpjes meest wat traditioneler zijn en ook met de samenstelling van het gezin. Dit is een traditioneel gezin en dat betekend dat de vader de baas van het gezin is. Verder wonen hier nog twee kinderen thuis, de moeder en de nicht van de vader met haar baby. Dat de vader hirarich gezien helemaal boven aan staat wordt vaak duidelijk. Ik ben diegene die het eerst eten opgeschept krijgt maar daarna krijgt hij en hij krijgt ook de beste stukken. Daarna krijgen de kinderen en pas na de kinderen de vrouw. De nicht die de rol van een huishulp heeft krijgt dit, wat dan nog over is. En als er bijzondere dingen zijn, krijgt zij daarvan niets. Verder hoeft hij ook niets te doen en krijgt alles aangereikt. Het is een gezin waar eigenlijk alleen de vader Engels spreekt, wat de communicatie overdag wat lastiger maakt. Ik probeer met vaste structuren het duidelijk en makkelijk voor mij en het gezin te maken. Dus iedere dag op vaste tijden opstaan, eten, douchen, werken. Zodra het een keer anders gaat bijvoorbeeld omdat wij een patiënt naar een ander ziekenhuis overplaatsen en de structuur niet meer klopt wordt het ook gelijk lastig. Zij hebben ook niet veel ervaringen met buitenlanders. De enigste andere „Mzungu“ verbleef hier maar zes dagen. Maar zij zijn heel aardig en proberen hun best. Zij hebben mij een specifieke stoel toegewezen die in het midden van de kamer staat en blijkbaar voor gasten is. Maar deze zit niet lekker. Om dit een keer te veranderen ben ik al voor het avondeten in de woonkamer gaan zitten en op een een andere stoel. Dat werd ook zo lang accepteert tot het eten bereid was, toen moest ik toch weer op mijn eigen stoel zitten. Ik ben al blij dat wij steeds vaker buiten eten voor allem voor de lunch. In de woonkamer is het dan veel te warm. En zij eten normaal ook buiten maar dan zitten zij op de grond en dat wilden zij voor mij niet. Tot ik een keer vroeg of wij niet ook buiten konden eten. Ik probeer buiten mijn werktijden om en in de weekenden mee te helpen met de dagelijkse dingen, zoals de bereiding van het eten of water halen. Mijn was wordt gelukkig voor mij gedaan, want daar heb ik een grote hekel aan. Ik weet niet of ik echt een grote hulp ben bij het water halen omdat ik maar een klein emmer op mijn hoofd kan transporteren. Maar ook bij het voorbereiden en bereiden van de groenten probeer i zo veel mogelijk te helpen. Zo hebben zij bonen niet uit een blik maar komen met de hele plant aan en moet je daar de bonen nog uitzoeken. Afgelopen weekend heb ik voor het eerst gekookt. Zij hebben hier een hoofdingrediënt dat dagelijks gegeten wordt. Meestal twee keer per dag en dat is Ishima (gemalen Meis gemengd met water). Een soort heel vaste aardappelpuree. Ik had afgesproken om een keer te proberen het zelf te koken met hun ondersteuning. Normaal koken zij op vuur maar dat mocht nu niet. Zij hebben kolen georganiseerd en een kookstel wat ik kon gebruiken. Het eerst hebben wij de blaadjes van de bonen bereid. Dit is vrij eenvoudig en ook dit eten wij dagelijks. Uiteindelijk heb ik mij aan de Ishima gewaagt. Ik moet zeggen dat het moeilijker was dan dat ik dacht. En ook het resultaat zag er niet zo uit als bij mijn gastgezin. Tegelijkertijd had mijn moeder nog aardappelen gekookt, als de rest niets ging worden. Zo veel vertrouwen hadden zij in mij… Het was best te eten maar duurde een tijd. Dus ik weet niet of mijn gezin mij nog een keer vraagt om hun te helpen.

Zij hebben heel veel respect voor mij en doen zich zelf soms wat te kort. Zo eten zij normaal buiten vooral als het s´middags te warm is. Maar zij konden zich niet voorstellen dat ik ook op de grond kon zitten om te eten. Tot ik het een keer zelf vroeg omdat het in de woonkamer veel te warm was. Nu eten wij wij de lunch altijd buiten op een rieten mat en s `avonds ook wel eens. Ik weet dat zij in de dorpjes weinig vlees eten omdat het heel duur is maar ik had mijn gezin nog nooit zien vlees eten. Vorige week ben ik een keer onverwachts thuis gekomen omdat i iets was vergeten. Toen was mijn gastmoeder vlees aan het wassen. Maar avonds stond er geen vlees op tafel. Ik vroeg dus of zij wel soms vlees aten. Het antwoord was zoals verwacht dat zij nauwelijks vlees eten omdat het te duur is. Toen ik zei dat ik er geen moeite mee heb als zij vlees eten, werd de de dochter direct naar buten gestuurd en kwam met een bord vol vlees weer terug. Ik weet niet of ze anders hadden gewacht tot ik in bed had gelegen. Sinds dien eten zij ook wat vaker vis of vlees en krijg ik dan iedere keer ook een ei. Dus ik profiteer er ook van. Maar best zielig dat zij de hele tijd geen vlees hebben gegeten omdat zij dachten dat ik vegetarisch was. Terwijl ik niet kan wachten o thuis weer een lekker stuk vlees te kunnen eten.

Hier zie je heel veel karren die door ossen worden getrokken. Omdat ik deze lokale manier van vervoer ook een keer wilde gebruiken heeft mijn gastvader een kar voor mij organiseert. Maar zoals altijd ging de eerste dag niet door omdat er een probleem was met de kar en op de tweede dag was hij meer dan twee uur te laat. Maar ik was happy dat hij überhaupt was gekomen. En mijn familie vond het grappig dat ik mij zo kon verheugen op deze manier van vervoer. Omdat deze eigenlijk alleen voor mensen gebruikt wordt als je geen geld hebt voor ander transport. Het waren toevallig twee zwarte koeien, Black en Bulu , dat betekend zonder hoorn). Ik vind deze manier van vervoer heel grappig om een keer te gebruiken maar na drie uur kon ik mijn billen toch behoorlijk voelen. Vooral omdat er geen lekkere bank op zit maar je eigenlijk de hele tijd moet staan. Mijn gastvader ging mee met zijn kinderen en een paar kinderen uit de buurt. Het ging met omwegen de zes kilometer naar Euthini en terug. Mijn gastvader was volgens mij blij toen het begon te schemeren en hij geen foto's meer van mij hoefde te maken. Zij snappen hier ook niet hoezo ik van dagelijkse dingen foto's wil hebben. Maar goed zoals altijd als ik ergends op pad ben, ging ook nu niet alles vlekkeloos. Nog niet eens halverwege brak een gedeelte van het systeem waar de koeien met de wagen verbonden zijn. Had de koe haar hoofd daar uit kunnen krijgen was die ontvlucht. Dus snel gestopt en van de kar gestapt want die blijft met een koe ook niet echt stabiel. Uiteindelijk werden er wat takken en touw gebruikt om alles weer met elkaar te verbinden. Zodat wij verder konden rijden. Tussendoor was ook op eens de eigenaar van de kar verdwenen en moest mijn gastvader het overnemen. Er ontstond een lastige situatie maar daarna had hij de koeien goed onder controle. Ondertussen was het al donker geworden en ik verwachte dat wij wel lampen een de hoorns van de koeien zouden binden of een zaklantaarn op het hoofd. Maar niets, dus kon je ook snel niet meer zien of er problemen met de weg waren of obstakels. Maar gelukkig ging alles goed. Ik moet zeggen dat het best romantisch was om over eenzame zandpaden te rijden onder een mooie sterrenhemel alleen met het geluid van de koeien en soms een vleermuis de over het hoofd vliegt. Na drie uur een heel veel foto's kwamen wij weer thuis en mijn gezin snapte nog steeds niet dat ik het nu ook nog heel leuk vond. Omdat wij weer een keer geen elektriciteit hadden eindigde de dag met een candle light dinner.